Ooit was Elburg een rustiek vissers- en handelsplaatsje aan de Zuiderzee. Na eeuwenlang geteisterd te zijn geweest door overstromingen wordt, na de orkaan van 1362 en de watervloed van 1367, een rigoureus besluit genomen. Elburg moet worden verplaatst. Willem van Gulick, de toenmalige hertog van Gelre, geeft zijn rentmeester Arent Thoe Boecop de volgende opdracht: “Wij willen dat sy onze stat versetten sullen op een andere stede”.

Dit prestigieuze plan kan worden uitgevoerd dankzij de welvarendheid die Elburg als Hanzestad die tijd kent. Arend Thoe Boecop bouwt in slechts vier jaar tijd (1392-1396) een stad met een rechthoekige plattegrond waarin de straten een soort dambordpatroon laten zien. De oorsprong van dit stratenplan is tot op de dag van vandaag een raadsel. Er wordt wel gedacht dat Elburg ooit een grenspost van de Romeinen was. Dat kan de keuze verklaren want een Romeins legerkamp was ook rechthoekig van vorm met dambordpatroon.

In ijzig tempo wordt de stad Elburg door Arend Thoe Boecop en burgers gebouwd, maar de kerk staat nog altijd op de oude plaats buiten de nieuwe stadsmuren. Pas in 1397 geeft de bisschop zijn goedkeuring om de kerk in het nieuwe stadje te herbouwen. Op dat moment is nog een plaats in de hoek vrij en dus is Elburg een van de weinige oude steden waar de kerk niet centraal maar aan de rand staat.

Nu was Elburg niet alleen herbouwd, maar ook een degelijke vesting geworden met grachten, muren en een ruim aantal verdedigingstorens. In de 19e eeuw is een groot deel van de vesting geslecht om ruimte te maken voor nieuwe behuizing van de groeiende bevolking. Een van de grachten en de imposante Visscherstoren zijn nog altijd in tact. Elburg is als het ware één groot monument uit de 14e eeuw en dat maakt het stadje aantrekkelijk voor de vele toeristen die er jaarlijks een bezoek brengen.