De geschiedenis van het familiewapen gaat in Europa terug tot de twaalfde eeuw na Christus. De historie begint met de opkomst van het ‘wapenschild‘: dit was de afbeelding van één of meerdere symbolen (zoals bijvoorbeeld figuren, dieren, kruizen etc.) die ridders destijds door blazoenschilders op hun schild lieten aanbrengen. Ook de helmen werden van een persoonlijk teken voorzien. Dit geheel vormde een nuttig herkenningsteken op het strijdtoneel: aan schild en helm konden de ridders tijdens de toernooien worden herkend.

Toen de riddertijd was afgelopen werden het ridderschild, de ridderhelm en het bijbehorende helmkleed als een soort trofee gerangschikt. Na verloop van tijd ontstond de behoefte om datgene, wat een tijdlang aan de muur had gehangen, op een schilderij te laten vastleggen. Daarmee was het familiewapen geboren, het ultieme persoonlijke kenmerk van een adellijke familie.

Het familiewapen was in die tijd uitsluitend voor de rijken bedoeld. Zij beschikten ook over het vermogen om het persoonlijke wapen in een ring te laten graveren. De aldus ontstane zegelring diende niet zozeer als sieraad, maar ook als een, niet te vervalsen, handtekening: een voornaam document was pas geldig wanneer het voorzien was van een lakzegel.

Zo vormde de zegelring eeuwenlang niet alleen een garantie dat een afspraak daadwerkelijk werd nagekomen; een zegelring vormde tevens een exclusief teken van een persoonlijke macht en rijkdom. Iedere ring was bijzonder waardevol, het familiewapen opende poorten die voor andere gesloten bleven.

Omdat familiewapens van oudsher dienen om personen die door bloedverwant­schap met elkaar verbonden zijn van anderen te onderscheiden, zijn ze erfelijk en bestendig, dat wil zeggen dat ze vrijwel onveranderd aan de volgende generaties worden doorgegeven.

De gravure in een zegelring wordt altijd in spiegelbeeld gegraveerd, zodat de lakafdruk correct wordt weergegeven.